یکی ازفک و فامیلهای محمد که خیابون ایران زندگی میکنند. شبهای تولد امام حسن، مراسم میگیرند ، خانمها رو دعوت میکنند و ما هم اصولن دعوت می شیم و معمولاً اینطوری بوده که بعد از مراسم، مادرشوهر و خواهرشوهرینا مییاند خونۀ ما.
پارسال برای اولین بار تو این مراسم شرکت کردم. یکجورهایی خوشم اومده بود از این نظر که تنوعی تو روحیۀ آدم ایجاد میکنه و به همین دلیل خواستم امسال هم شرکت کنم.
برای رفتن و برگشتن به اونجا چند راه وجودداشت
1- با ماشین برم تا متروی میرداماد، از اونجا برم بهارستان و بعد با تاکسی برم خیابون ایران و بعد مادرشوهرینا رو بوکسل کنم و همونطوریکه رفتم، برگردم.
2- محمد منو برسونه تا ایستگاه میرداماد و بقیۀ راه رو خودم برم و آخر شب هم اون باید دنبالم. (همون روش پارسال!)
3- ماشین و بردارم و خودم برم و خودم برگردم
روش شمارۀ 1 خوبه از این نظر که من به شدت موافق وسایل نقلیۀ عمومی هستم؛ هم بنا به دلایل محیط زیستی، و هم به دلیل پیدا کردن سوژه های مختلف موجود در وسایل نقلیۀ عمومی برای خندیدن یا تعمق! موردی که تو آزانس و ماشین شخصی یافت مینشود. آما...
مادر شوهر بنده، از آسانسور و پله برقی به شدت وحشت داره . یعنی کلن انسان جون عزیزی هستند و این روش برای ایشون نمیتونه جواب بده.
هیچوقت یادم نمیره که چند سال پیش تو یکی از فروشگاههای زنجیره ای، زنی سوار پله برقی شده بود و هی جیغ میزد و تمام ائمۀ اطهار رو به کمک می طلبید و همۀ حضار هم میخندیدند. دلم نمیخواست همچین قضیه ای برای مادرشوهر من اتفاق بیفته و گروه مامرکز خندۀ حضار شه!
روش شمارۀ 2، خوبه ولی آدم احساس میکنه که از زنان پخمۀ جهان بشریته و خب احساس زن پخمۀ عالم بشریت بودن، احساس خوبی نیست!
روش 3: خوبه به شرطی که من از رانندگی تو مرکز و جنوب شهر با اون خیابونهای باریک نترسم و تجربۀ رانندگی تو شب هم داشته باشم.
بعد از فکر کردن و من روش شمارۀ 3 رو انتخاب کردم از این نظر که بالاخره که چی؟ باید آدم بره مرکز شهر یا نه؟!
ساعت شش و نیم من و فراز راه افتادیم. مدرس و هفت تیر و مفتح و سعدی و بعد جمهوری و بهارستان رو به خوبی و خوشی طی طریق کردیم. منتها، از اونجا که پارسال با مترو رفته بودم، تصورم از مکان مترو جایی پایین تر از میدون بهارستان بود و خیابون منتهی به خیابون ایران هم کمی پایین تر از ایستگاه مترو! ضمن اینکه تابلوی پیروزی میدان شهدا رو او کمی پایین تر از بهارستان، سمت چپ دیدم و گفتم، نه بابا، پیروزی کجا، ایران کجا!
این بود که به امید یافتن ایستگاه مترو، همینطوری پایین رفتم. هی پایین رفتم و هی ایستگاهی ندیدم، هی پایین رفتم و هیچ ایستگاهی ندیدم!
اون اطراف مملو از موتور سواره، قیژ و قیژ حرکت میکنند و مانور میدند. به سرم زد از یکیشون بپرسم ایستگاه مترو کجاست.
حالا کجا بودم؟ پونزده خرداد رو تازه رد کرده بودم وشک کرده بودم که آیا این ره که میروم به ترکستان است یا نه؟! به یکی از موتور سوارا نگاه کردم تا ببینم میشه ازش پرسید؟ خودش انگار متوجه شد، گفت: «بفرما آبجی !» منم پرسیدم ایستگاه مترو کجاست؟ برگشت گفت« آبجی، باید بری میدون اعدام».
دیگه یک ذره شکی هم که داشتم از اینکه درست نمیرم، به یقین تبدیل شد، گفتم برای رفتن به ایستگاه بهارستان چی کار کنم؟ همونطور که به موازات ماشین می اومد، گفت« آبجی، اولین خیابون سمت راست رو بپیچ تو، بعد دوباره اولین خیابون سمت راستت رو بپچی بالا تا برسی جمهوری و بعد بری بهارستان!»
تشکر کردم و اونم برگشت و گفت« موفق باشی ، آبجی» بعد گازشو گرفت و جلو افتاد. منم یه بوق کوچولو براش به عنوان تشکردوباره زدم.
هنوز اون خیلی جلو نیفتاده بود که دومین موتور سوار اومد و به موازات ماشین حرکت کرد و گفت«کجا میخوای بری آبجی»!. دیگه فهمیده بودم چه گندی زدم و چه قدر راهمو طولانی کردم ولی پیش خودم گفتم بزاربه اینم بگم که هم احساس خود مفید بودن بهش دست بده! و هم اینکه اگه اولی اشتباه گفته باشه، این تصحیحش کنه! همون سوال و پرسیدم و همون جوابو شنیدم و تشکر کردم و ایندفعه این یکی گفت« یا حق» و بعدگازش و گرفت رفت.
.
اولین خیابون اصلی ست راست رو پیچیدم . همینطوری میرفتم و با خودم فکر میکردم که شاید منظور اینها از اولین خیابون سمت راست، یه راه میانبر بوده نه یه راه اصلی! یه راه میانبر که منو سریعتر برسونه به جمهوری! میرفتم و هیچ خیابونی سمت راست نمیدیدم تا اینکه بالاخره یکی از این تابلوهای یکطرفه رو دیدم و پیچیدم داخل! هی میرفتم، هی کوچه ها تنگ تر میشدند، هی جوی آب وسط کوچه هاگنده تر، هی خلوت تر! هی خونه ها خرابتر! هی تیپهای مشکوک بیشتر! هیچ جای شکی باقی نمونده بود که دوباره سر به بیابون گذاشتم!
.
میخواستم یک نفر و پیدا کنم و ازش بپرسم آخر این راهه به کجا میرسه ولی خب، تیپها مشکوک میزدند و من هم نمی پرسیدم. یک جا چند تا جوون با ظاهر شهرستانی رو بروم داشتند میومدند. ازشون پرسیدم و نمیدونستد! یه ساک گرفته بودند دستشون و انگار از حموم اومده بودند بیرون، صورتاشون گل انداخته بود و بوی صابون گلنار میدادند!
یک جای دیگه، چند تا تا مرد جوون با ظاهر معتاد ولی بی آزار نشسته بودند و سیگار دود میکردند، اونور ترشون هم چند تا بچه فوتبال بازی میکردند. ازشون پرسیدم و همه شون بلند شدند و با اآب وتاب همه شون شروع کردند و به حرف زدن که مضمون کلشون این بود که اینو بری، آخرش میرسی به خیابون اصلی! چون خیلی خوشحال شده بودند از اینکه کمک کرده بودند خواستم خوشحال ترشون کنم و پرسیدم اسم خیابونه چیه، گفتند مولوی!!. تشکر کردم و یه بوق کوچولو هم برای اینها و دوباره حرکت کردم!
.
خلاصه بعد از چند تا پیچ دیگه تو اون کوچه های باریک (که اگه یه ماشین دیگه پارک شده بود، من چشمامو می بستم و یه یا ااابااااالفضل میگفتنم تا برخود ماشین خودم و اونا رو نبینم و بعد که چشمام رو باز میکردم، می دیددم، نه این دفعه هم ردش کردم!) بالاخره رسیدم به همون خیابون اصلی که به امید میانبرازش گریز زده بودم. بعد میدون اعدام و همینطور بیا بالا تاااااا جمهوری و بهارستان ! یعنی من فکر کنم اگه یه مسابقه ای بود به اسم "تا کی بگردم دنبال دمم" (یادتونه کارتون سبزیجات رو؟ شیری داشت به اسم جعفری و سگی هم به اسم شِبِت-مخفف شوید-. بعد این سگ هی دور خودش می چرخید تا دمش رو بگیره و یک چیزهایی میخوند که قسمتی از اون" تا کی بگردم، دنبال دمم" بود)، من میتونستم بالاخره ،با افتخارتو این مسابقه، اول شم!
بعد از بهارستان، تو همون خیابونی پیچیدم که نوشته بود شهدا، پیروزی! و خب،هنوز خیلی مطمئن نبودم درست اومدم یا نه. یه اتوبوس هم جلوی من بود که همون وسط خیابون وایساده بود و جنب نمیخورد! خواستم به چپ بپیچم که پشتش نباشم که نزدیک بود به پیکانی بخورم که داشت راهو مستقیم میرفت. راه داد بهم و یک کم که رفتم جلو، اومد به موزات ماشین و با قیافۀ حق به جانب خواست یه فحشی، نصیحتی، چیزی بارم کنه. زود برگشتم گفتم ببخشید آقا، میدونم چی میخواید بگید. ولی میخواستم بپرسم همین راه میره خیابون ایران؟ قیافۀ حق به جانبش تغییر کرد و ایندفعه با قیافۀ اسپایدر منی گفت« کجای ایران میخوای بری؟»، گفتم فلان جا. یکذره فکر کرد و دوباره با همون قیافۀ اسپایدر منی گفت دنبال من بیا! و گازش و گرفت رفت. منم دنبالش! یه دویست سیصد مترجلوتر، با دست از تو ماشین به ره خیابون یکطرفۀ سمت راستش اشاره کرد. دیگه این خیابون برام آشنا بود. سرم رو به علامت تشکر تکون دادم و یه دو تا بوق کوچولو هم زدم. ولی اون دست بردار نبود، هی با دست اون خیابونه رو نشون میداد! ایندفعه در حالیکه داشتم به همون خیابونه که اشاره کرده بود میپیچیدم، سرم رو تکون دادم و با دست بای بای کردم و دو تا بوق کوچولوی دیگه هم زدم که خیالش راحت شه من راهو درست میرم!
ماشینهای اون خیابون میلی متری حرکت میکردند بسکه شلوغ بود. اگه رفته باشید اون ورا، متوجه میشید چی میگم. همه خیابونا باریکه، خیلی هم باریک. ولی خب، خیابونهای باریک این ور(منظور همون کوچه خیابونهای دور ایران و بهارستان) با خیابونهای باریک اون ور( همونجایی که به هوای میانبر واردش شده بودم)، تومنی یه زار با هم فرق دارند! اینجا خونه ها مدرن تر، ماشینا مدل بالاتر، و لهجه ها تهرونی تره، برعکس اون منطقه، با اینکه چندان فاصله ای هم با هم ندارند!
تو همون خیابونها و کوچه های باریک کلی از این گوگولی مگولی های جشن به درو دیوار آویزون کرده بودند .
حدس میزنم تولد هر چهارده معصوم اون طرفا یه همچین خبرایی باشه!
تیپها هم بسیار قابل توجهند! من که فکر میکنم اینایی که میرند جلوی سفارت انگلیس و دانمارک پرچم آتیش میزنند و با خشم شعار میدند و عملیات انتحاری انجام میدند نصف بیشترشون از همین خیابونند!
.
صدای اذان داشت مییومد که من ماشینو یه گوشه پارک کردم و با فراز دویدیم.
فراز در تمام راه همکاری خوبی با من داشت ، به این صورت که ساکت بود و هر از گاهی میپرسید الان چند کیلومتر اومدیم؟! حالا هم که داشت پا به پای من تو اون خیابونا که خلوت بودند و همه عابرینشون ظاهراً سر سفرۀ افطار،میدوید!
**
سفرۀ امام حسن همه چیش سبزه، از خود سفره بگیر، تا ظرفاش و غذاش که سبزی پلو و سبزی کوکو و آشه! نمیدونم این قانونشه یا سوسول بازیشه یاچی؟ ولی خب کلن اینجوریاست .
وقتی رسیدیم همه نصف غذاشون و تموم کرده بودند و ما هم یه گوشه ای کنار مادرشوهر و خواهر شوهر نشستیم و از این سفرۀ سبز تناول کردیم.
نمی دونم رسمشه که همه، محتویات سفره رو تا اونجا که جادارندمیخورند ، بقیه اش رو هم تو نایلون میگذارند و میبرند یا شگون داره ، یا چشماشون میدوه ، یا چی؟ که همه این کارو میکردند! اصلن هم این برداشتن خوراکیها از سفره به وضعیت اقتصادی طرف بستگی نداره. خانومی که روبه روی ما نشسته بود، خانم بسیار بسیار متمول و شیکان پیکانی بود ولی حتی پنیر و خرما و نون و هرچی اضافه اومده بود از جلوش رو برداشت و ریخت تو کیسهش!
**
بعد جمع شدن سفره، خانم مولودی خوان اومد. یک خانم تپل که فکر کنم اگه رو صندلی عقب دویست و شش بشینه، جای دیگه ای باقی نمی مونه. شروع کرد به خوندن و خب قشنگ هم میخوند، یعنی فکر کنم تا وقتی که شخص همراهش شروع کرد به خودن، هیچ کس متوجه صدای خوب این نشده بود!، خانم همراهش تیپش اصلاً به این خانم جلسه ای ها نمیخورد! مانتویی بود و موهای رنگ کرده که موقع خوندن خانم جلسه ای دستاش رو با شدت هرچه تمامتر می کوبید به همدیگه! وسطاش میکروفون رو گرفت و با خوندن مولودی هنر نمایی کرد و هی منو به صدای خودم امیدوار! همه از خنده روده بر شده بودند، مهین جون و شهین جون( از فامیلا) دم گرفته بودند و با کیسه های نایلونیشون که ایندفعه برای خالی کردن میوه ها بهشون داده شده بود، در جا رقص کردی میکردند و بقیه رو بیشتر روده بر میکردند!
**
همونطور که گفتم، تجربۀ رانندگی تو شب رو نداشتم! این کار رو سخت تر میکرد بخصوص اینکه همراهانم(مادر شوهر و خواهر شوهرا) انسانهای جون عزیزی هستند که در برابر خطرات احتمالی جانی، نمیتونند ریلکس باقی بمونند) سلام و صلوات بود که فرستاده میشد و تموم سوره هایی که بلد بودند!
خیابونا ساعت ده و نیم شب خیلی شلوغ تر بودند! ایندفعه از بهارستان و میدون سپاه و بعد پلیس و صیاد شیرازی و رسالت غرب و مدرس اومیدم بالا و صلوات مسافرین یک لحظه هم قطع نشد! رو پل پارک وی، ماشینها میلی متری حرکت میکردند و من یکی دو جا خاموش کردم. مادرشوهراحساس خطر کرد و گفت، من پیاده شم، چون شاید سنگینی میکنم (مادرشوهر 47 کیلوست)!
و خلاصه که این گونه بود اولین تجربۀ رانندگی من در مرکز شهر(!!) و رانندگی در شب و خوشبختانه به جایی نزدم، فحشی نخوردم، و متلکی نشنیدم.
کنار بیاند، میرند ییلاقاتشون که نه صدای زنجره ای اون ورا بشنوند، نه رطوبت، و فقط هوای خنک و تمیز وآرامش واقعی!!). 
