درس‏هايي از سيستم گوارش

فرازبعد از مدرسه ، بعد از ظهرها،  يكي دو ساعتي تو محل كار باباشه. دختر مهندس ك هم همينطور. دختر مهندس ك چند سالي از فراز بزرگتره. تو اون يكي دو ساعت اين مشقاي خودش رو مي‏نويسه اونهم مشقاي خودش رو. بقيه وقت هم به تبادل معلومات اين دو تا مي‏گذره. اون در مورد كتاباي درسي خودش مي‏گه و فراز هم در مورد معلومات بي نهايت خودش ! مثلاً چند روز پيش به ما گفت كه دختر آقاي ك هيچي از ماشينا نمي‏دونه و فراز تلاش كرده تا سيستم لامپ‏هاي (!) كِرِمي ( منظورش كِمِري مي‏باشد البته) رو براي دختر مهندس ك شرح بده. يا اينكه يه روز ديگه دختر مهندس ك رو در مورد كره‏ي زمينِ زُحَر(زحل مي‏باشي‏يَد)روشن كرده.

امروز ولي وقتي من تو دستشويي داشتم مسواك مي‏زدم فراز درو باز كرد و اومد تو و با نشون دادن اين نقاشي، سيستم گوارشي انسان رو كه از دختر مهندس ك ياد گرفته بود براي من تشريح كرد. همونجا تو دستشويي به منِ مسواك به دهن كه برگشته بودم و بهش نگاه مي‏كردم:

« ببين مامان. ما وقتي غذا مي‏خوريم. غذا اول مي‏ره تو اين قولونبه. اسمش مِيده‏ست. بعد از مِيده غذا وارد اينجا مي‏شه كه بهش ميگن روده‏ي كوچيك. روده‏ي كوچيك بزرگ نيست. مثلاً روده‏ي تو از همونجاست كه وايسادي تا وسط هال. ولي بعدش غذا وارد روده‏ي بزرگ مي‏شه. اين ديگه خيلي طولانيه.  روده‏ي بزرگت از شيكمت شروع مي‏شه. از پله‏ها مي‏ره پايين. از حياط رد مي‏شه. از خونه‏ي ستايش و تارا رد مي‏شه. از در حياط رد مي‏شه. مي‏ره تو اين خيابون. اووووَه. تا مي‏رسه دم روزنامه فروشي. فهميدي؟ حالا اگه گفتي اگه ما شكم نداشتيم چي مي‏شد؟ »

من دهنم همچنان پر كف خميردندون سرمو تكون دادم.

«خب ديگه. شكمه كه همه‏ي اينا رو كنار هم نگه داشته. وگرنه مثلاً تو غذا مي‏خوردي ولي غذات همينطوري از روده‏ت پايين مي‏رفت. از پله ها پايين مي‏رفت از در حياط پايين مي‏رفت(!). تا چند سال بعد (بچه‏م هنوز درك درستي از زمان نداره) مي‏رسيد دم در روزنامه فروشي. حالا فهميدي كه شكم به چه درد مي‏خوره؟»

من كف به دهان، سرم رو به علامت تاييد تكون دادم و اون هم با خيال راحت در دستشويي رو بست و رفت پي كارش.