هاااا او لک لکو رفته خونه‏ی کی؟

یکی بود یکی نبود. یه کره زمین بود. بعد تو این کره زمین یک ماندانای شش روزه بود که شیرش روخورده بود و داشت با شکم‏پری و خوشحالی، باد حاصل از مائده‏های زمینی رو طی پروسه‏ای به نام آروق بیرون می‏داد. این ماندانا خانم قصه ما یک داداشی داشت به اسم سام. سام هم همون بغل، به حالت دراز کشیده و دست زیر چونه داشت آروق زدن آبجی خانوم رو نظاره می‏کرد و یحتمل کلی سوال فلسفی تو ذهنش بود من باب این فرایند و فرایندهای دیگر حیات.
خب. حالا اگه گفتید مامان اینا کی بود که اونور نشسته بود و اینا رو نیگا می‏کرد و عملکرد این دو تا رو بررسی می‏کرد و گوشی هم تو دستش بود و حرف می‏زد و گوش می‏داد و مشاوره می‏داد و برنامه‏ریزی می‏کرد و قرار می‏گ‏ذاشت و...؟

خب . به سلامتی آدمهای باهوش همین دور و بر و اون گوشه موشه‏ها که فهمیدند صلوات.
برای سلامتی افراد حاضر و غایت در این قصه هم صلوات.
برای سلامتی آقای راننده هم صلوات ( وا خب چیه مگه.یه لحظه قوه ابتکار و حافظه و تخیلتون تون رو بکار بگیرید و فکر کنید به جای شنیدن ادامه قصه که کار نویسنده این قصه نیست، یه صبح ملس با هیجان نشستید تواتوبوس و دارید می‏رید اردو و ذوق دارید که ببینید چیا پیش می‏یاد دِ آخه!)

..
.
.
قصه ما به سر رسید. کلاغه میگه قارقار