آنچه در پیش دبستانی گذشت!

فراز پیش دبستانی رو از اول این هفته تو یک مدرسه شروع کرد.  روز اول همراهش رفتیم. تو جشنی که گرفته بودند به فراز خیلی  خوش گذشت. دوستای جدید پیدا کرده و فعلن همه چزی براش هیجان انگیزه. 

 در حال حاضر از دو چیز تو مدرسه بیشتر خوشش میاد: زنگ مدرسه، و بوفه‏ی مدرسه ( جهت خرید قاقالیلی اونهم به تنهایی)!

*

 از قبل با مادر یکی از پیش دبستانی‏ها آشنا شده بودم.  یکی دو هفته قبل فراز در کنار هیجان و خوشحالی برای ورود به فضای جدید، ابراز نگرانی هم  می‏کرد از اینکه بره مدرسه و هیچ کس رو نشناسه و وااای حالا با کی بازی کنه. من هر دفعه  امید بهش می‏دادم که «می‏شناسم یک نفرو» ولی از اونجاییکه اسم پسر اون خانم رو نپرسیده بودم و با خود اون خانوم هم چندان گرم نگرفته بودم و فقط یه شماره ازش داشتم، فقط به  همون " من یک نفر رو می‏شناسم" قناعت می‏کردم.  دو روز به شروع مدرسه ها برای رفع نگرانیهای هر دوتامون (!) به اون خانم زنگ زدم. بعد از چاق سلامتی اسم بچه ش رو پرسیدم. اسم پسرش مانی بود. مادر مانی هم گفت که پسر اون هم هیجانزده‏ست.    بعد تماس، به فراز اسم مانی رو گفتم و این که مانی هم مثل فراز تو مدرسه نا آشنا ست و میتونند با هم دوست بشند. از اونجا که هیچ واکنش نشون نداد  که  مثلاً« اِ پس اسم اولین د دوستم  مانیه»  یا« اِ چه جالب»! برای خالی نبودن عریضه ازش پرسیدم خوبه؟   گفت: چه سوالایی میپرسی. من ِ نَدید بَدید از کجا بدونم خوبه؟»

جواب دندانشکنی بود البته.

در هر صورت مانی  تو این یک هفته  از بهترین دوستان پیش دبستانیش بوده.